Zoals je misschien wel opgevallen is, hebben we deze drie tracks bij elkaar uitgebracht, omdat ze allemaal een beetje een viezig digitaal karakter hebben. Deze productie van Polycorn (Harmen Sipkema) spant wat dat betreft wel de kroon. Toen we 'm hoorden, hadden we zoiets van: hmmm... welke kant gaat deze beat op? Eigenaardige geluiden en ritmes die op onverwachtse momenten hun intrede doen, vreemde breaks, de productie zelf lijkt een beetje van slag. Met Polycorn hebben we eigenlijk al vrij lang contact. We hebben hem leren kennen toen we een nummer geschreven hadden in samenwerking met Tasha van Tasha's World, in opdracht van FunX. Polycorn werkte toen achter de schermen bij FunX en verzorgde de productie. Sindsdien zijn we eigenlijk gewoon matties, pakken we zo nu en dan een bioscoopje en chillen we wat. Tegenwoordig werkt hij bij VHU in Hilversum, een vooraanstaand bedrijf dat zich bezighoudt met het produceren van jingles voor radio en telivisie door heel Europa. Omdat deze man dus een expert is op het gebied van geluid, is het logisch dat hij en Tommy Twee (als gediplomeerde producer en soundman) vrij vaak in gesprekken verzeild raken, waarbij Ki en ik het gevoel hebben dat we niet meer mee mogen doen, alsof ze op de basisschool zitten met zo'n geheim taaltje. Het verschil tussen het karakter van m'n broer en ik komt dan ook goed uit de verf, want ik doe niet met mee met schilderen, terwijl Ki wanhopig wat verfklodders lukraak op het doek kwakt. Met andere woorden: Ki lult mee alsof hij het snapt (wat ik echt niet geloof) en ik zak gapend achteruit in m'n stoel.

Het concept van Ed Mahl is geboren bij Ki thuis, toen hij aan tafel en ik voor z'n gaskachel zat met de beat blazend door de woonkamer. De paranoïde sfeer en de stemmetjes op de achtergrond van de beat, wekten bij mij het beeld van zo'n zielig mannetje in de volle metro op weg naar z'n werk. Dus toen kwamen we met het idee om een track te schrijven door de ogen van een doorgedraaid kantoorfiguur, bijna autistisch gemaakt door de maatschappij die z'n bewustzijn gevangen houdt. Kleine subtilteiten van z'n karakter ontstonden tijdens het schrijven. Zo is hij snel geïrriteerd en heeft hij z'n dag routine-gewijs opgedeeld in eenheden, in plaats van uren, minuten, en secondes, alles met het doel om nog meer overzicht en structuur te behouden in z'n bestaan. Deze structuur is echter puur functioneel voor de maatschappij die hem tot slaaf gemaakt heeft. Doelloos, met alleen z'n werk en vaste gewoontes als aangrijpingspunten, is hij al te ver verwijderd van enige vorm van levensgenot. In z'n doorgeslagen behoefte om structuur te creeëren raakt hij nou juist de houvast kwijt, wanneer deze overhoop wordt gegooid door simpele oorzaken zoals de file in het verkeer en de rij voor de kassa. De vraag is, hoe compleet voelt Ed Mahl zich na het verstrijken van een etmaal...? Prachtige teaser, al zeg ik het zelf.